اگر چه از آدم‌ها به طور غیرقابل وصفی فراری هستم، اما زیاد پیش آمده که به فراخور شرایط و شاید هم اجبار پای سخنان و گاهی، سخنرانی‌های آنها بنشینم. دروغ چرا، بعضی از آنها را در دلم تحسین کردم و بعضی دیگر را احمق و نادان خطاب کرده‌ام. امروز که به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم که یک واژه در تمام آنها که تحسین‌شان میکنم و آنها که به نوعی تکفیرشان می‌کنم مشترک بوده است. و آن واژه‌ی قطعیت است. آنها که تحسینشان می‌کنم در حرف‌ها و گفته‌هایشان عدم قطعیت موج می‌زند و اما آنها که تکفیرشان می‌کنم قطعیت. به همین دلیل مدتی است برای خودم جمله‌ای ساخته‌ام که همه جا […]