همیشه فکر می‌کردم که درمان تنهایی، تنها نبودن است. دنبال فرصتی بودم تا از این تنهایی که بی‌رحمانه گریبانم را گرفته است رها شوم. به هر دری که می‌شد زده‌ام. از هر راهی که می‌شد رفته‌ام. از در صبر، از در محبت، از در دوستی، از راه تلاش، از راه عشق اما انگار تنهایی با من زاده شده است. در برخورد با هر کسی، در آشنایی با هر مخاطبی نه تنها درد‌ها و زخم‌هایم بهتر نشد بلکه چون نمکی بودند که مرا بیشتر از گذشته متوجه زخم تنهایی‌ام می‌کردند. گاهی خودم را اینگونه تسلی می‌دهم که مشکل از من نیست. بلکه آنها فرد مورد نظر نیستند، تا باز هم برای […]

حرف‌هایم را با خودم می‌زنم، به خودم گوش می‌دهم برای خودم چای می‌ریزم، با خودم می‌نوشم برای خودم گریه می‌کنم، با خودم می‌خندم با خودم کتاب می‌خوانم، برای خودم می‌نویسم شب‌ها با خودم می‌خوابم، صبح‌ها خودم را بیدار می‌کنم با خودم حمام می‌کنم، برای خودم عطر می‌زنم خودم را تشویق می‌کنم، خودم را سرزنش می‌کنم خودم را نوازش می‌کنم، خودم را میزنم مشکلاتم را با خودم در میان می‌گذارم، خودم حلشان می‌کنم با خودم تفریح می‌روم، با خودم سیگار می‌کشم به خودم عشق می‌ورزم، از خودم متنفر می‌شوم با خودم درد و دل می‌کنم، خودم را تسکین می‌دهم این روزها انگار کسی به جز خودم نیست که با او زندگی […]

تقریبا شروع کتاب خوانی من به صورت جدی و منظم با خواندن هبوط در کویر شریعتی بود. به جرات می‌توانم بگویم که طی چهار سال اخیر، همیشه حداقل یکی از کتاب‌های او روی میزم بوده و هست. به نظر من شریعتی استاد فضا سازی و حرف زدن از هر دری است. وقتی خواندن را شروع می‌کنی یک موضوع را شروع می‌کند. اما ممکن نیست با همان موضوع تمام کند آنقدر از موضوعات مختلف صحبت می‌کند و آنقدر زیرکانه این تغییر را ایجاد می‌کند که تو هرگز نخواهی فهمید و گاهی حتی خودش هم نمی‌دانم شریعتی را چگونه توصیف کنم. اما به نظرم هیچ کلمه‌ای به اندازه شمع توصیف کننده‌ی او […]