اگر اکانتی در یکی از شبکه‌های اجتماعی دارید و فقط برای مدت کوتاهی در آن فعالیت کرده باشید، به احتمال زیاد دیده‌اید که دوستان و افراد مختلف را به شیوه‌ها و ترفند‌های مختلف به ما  و ما را به آنها معرفی می‌کند.

درنتیجه هر کس این شانس را دارد که در شبکه‌ها اجتماعی دیده شود و اگر کمی تلاش کند مخاطبان خاص خودش را هم داشته باشد. حتی گاهی می‌بینیم با اینکه فعالیتی در شبکه‌های اجتماعی نداریم اما عده‌ای هستند که ما را دنبال می‌کنند.

گاهی پیش خودم می‌گویم علت فراگیری شبکه‌های اجتماعی، همان‌طور که از اسم‌ آنها هم مشخص است، توانایی آنها در ایجاد شبکه و شبکه‌سازی بین افراد است.

شبکه‌های اجتماعی می‌دانند که راز ماندگاریشان در این است که این احساس را در مخاطبان به وجود آورند که قطعا تو هم دیده خواهی شد و این یکی از اصلی‌ترین دلایلی است که فرد ترغیب به حضور در شبکه‌های اجتماعی می‌شود.

به این دلیل است که همواره بخشی از بودجه‌ و مطالعات این‌گونه شبکه‌ها و رسانه‌ها صرف توسعه‌ی سیستم‌های توصیه‌گر، خوشه‌بندی و تشخیص انجمن‌ها می‌شود. تا دیده شدن تک تک اعضایشان را تضمین کنند.

عکس: fanatic-studio

از آنجا که در فضای وب امکان پیاده کردن چنین سیستم‌هایی وجود ندارد این وظیفه وبلاگ‌نویسان و فعالان وب است تا با معرفی هر چه بیشتر یکدیگر، فضای وب را پویا و متحرک سازند. درست مانند رودی که آب را در خود نگه نمی‌دارد و هر لحظه آن را به نقطه‌ای دیگری هدایت می‌کند. اما متاسفانه چیزی که امروز شاهد آن هستیم بُخل وبلاگ‌نویسان در شناساندن دیگر نویسندگان است. به طوری که تمام سعی و تلاش خود را می‌کنند تا مخاطب را در محدود‌ه‌‌ی خود نگه دارند. یعنی به جای رود، باتلاقی برای مخاطب می‌سازند.

مفهوم بخل و بخیل آن‌گونه که محمدرضا شعبانعلی در اینجا بیان می‌کند یعنی:

« کسی است که می‌تواند به دیگری کمک کند بی آنکه خسارتی متوجه خودش شود یا می‌تواند از داشته‌ی خود هزینه کند بی آنکه چیزی از دست دهد، اما میل و رغبتی به این کار ندارد. یا دیگرانی را می‌بیند که چیزهایی دارند یا می‌توانند داشته باشند و داشتن آنها به معنای نداشتن او نیست، اما باز هم نمی‌تواند خودش را به “داشته‌ها و داشتن‌های دیگران” قانع کند.»

به همین دلیل است که روز به روز شاهد مهاجرت هر چه بیشتر وبلاگ‌نویسان و مخاطبان آن‌ها به سمت شبکه‌های اجتماعی هستیم. چون آن‌ها احساس می‌کنند آن‌گونه که شایسته‌ است در وب دیده نمی‌شوند.

به نظرم بخل در وبلاگ‌نویسی در بلند مدت باعث می‌شود که خود فرد نیز یکی از ذی‌ضرران این رفتار باشد. چون به هر حال مخاطبان به پلتفرم‌هایی دیگری کوچ خواهند کرد که اسیر و زندانی نباشند.

من برای خودم یک اصل ساده تعریف کرده‌ام که به نظرم می‌تواند مفید باشد. هر جا که می‌شود لینک داد، لینک می‌دهم.

این کار را نه فقط  برای زمانی که مطلبی را از کسی نقل می‌کنیم، بلکه به شیوه‌های مختلف بکوشیم دیگران را معرفی کنیم و به‌جای آن‌که تلاش کنیم تا مطالب را تغییر دهیم که نیازی به لینک دادن نباشد، بکوشیم طوری بنویسم که اتفاقا لینک بدهیم.

و شاید وسواس به‌جایی باشد که به تعداد لینک‌های داخلی که برای دیده شدن دیگر مطالب خودمان داریم لینک خارجی برای دیده شدن مطالب دیگران داشته باشیم.

کار دو دوست خوبم، محمدرضا زمانی (برخی مطالب آموزنده وبلاگ دوستان) و شاهین کلانتری (بهترین لینک‌های هفته) می‌تواند نمونه‌ی بارز این‌گونه رفتار سبز باشد.

+10