شعر زیر از صادق سرمد رو همیشه با خودم زمزمه میکنم.توی بیشتر جزوهای دانشگاه هم نوشتمش.یه جورایی احساس میکنم ترجمه‌‌ی حال منه.متن کاملش رو هم در ادامه آوردم.
چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد.
چه نکوتر آنکه مرغی ز قفس پریده باشد.
پرو بال ما بریدند و در قفس گشودند.
چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشند.
من از آن یکی گُزیدم که بجز یکی ندیدم.
که میان جمله خوبان به صفت گُزیده باشد.
عجب از حبیبم آید که ملول می‌نماید.
نکند که از رقیبان سخنی شنیده باشد.
اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند.
به کسی مباد از ما که بدی رسیده باشد.
صادق سرمد
