10 دیدگاه برای“روزهای بی‌احساس وبلاگ نویسی”

1. وبلاگ‌نویسی برای من یک عامل تشویق کننده بوده، تشویق به بیشتر نوشتن، بیشتر خوندن، بهتر شدن.
   چه خوب می‌شد اگه هرکسی به‌جای خوندن و نوشتن پست‌های بی‌مغز تو تلگرام و اینستاگرام، یک وبلاگ درست می‌کرد و چیزی‌که دلش می‌خواست رو خودش می‌نوشت.

   پاسخ

2. ممنون محمدصادق مطلبت را خوندم و به نظرم درست میگی . مرز بین زرد نوشتن و باحال نوشتن یه مرز خیلی باریکه که باید حواسمون بهش باشه.

   پاسخ

   1. ممنون نجمه که به اینجا سر میزنی و کامنت میذاری.

      پاسخ

3. سلام
   آره واقعا! فک کن نگاه کردن به اون قوری هر بار چه احساسات تلخ و شیرینی رو برات زنده میکنه. حالا هر چی هم اونی که تو ویترینه کارآمدتر باشه.
   خب این که شبکه های اجتماعی حال آدمو به هم میزنن که به خاطر سطحی بودنشونه. این که محل به اشتراک گذاری احساسات گذرا و سادس… نه؟ ولی بعضی از وبلاگا هم زیادی غلیظن… خوبه ها ولی برا دراز مدت نه! به نظر من اگه همون مطالب آموزشی با تجربه های آدم قاطی بشن معرکه میشه. (چه نظر جدیدی:) خود محمدرضا مصداق این حرفه. فک کنین منِ 13 ساله مینشستم میخوندمش. جاست فر فان بودا… ولی این وسط اتفاقی یه چیزایی هم یاد میگرفتم.

   اوقات تلخی خوبی بود. کلا اوقات تلخی هم خوبه گاهی. آدم فکر نمیکنه با یه مشت آدم خوشحال مثبت ناامیدنشوی اعصاب خورد کن طرفه.
   🙂

   پاسخ

   1. سلام سارا
      چقد باحال نظرات مخالفت رو نوشتی، جوری که آدم فک میکنه با نظرش موافقی 🙂 در مورد محمدرضا هم کاملا حرفت رو قبول دارم که نوشته‌هاش ترکیب متناسبی از تجربه و آموزش و خاطره و طنزه. طوری که اصلا خسته کننده نیست.
      راستی جای ندا اینجا خالیه بیاد زیر پستت یه چیزی اضافه کنه 😉

      پاسخ

4. سلام؛ خیلی زیبا نوشتید ولی این تا حد زیادی سلیقه شخصیه مخاطبه. اینکه آخرین مطالعات و تفکر دوستانم رو در وبلاگ ها میخونم خوشحالم میکنه. حقیقتا اهل شعر و خاطره نوشتن و خوندن نیستم. اگه کسی شک داره وبلاگم رو ببینه که عصا قورت داده ترش پیدا میکنه یا نه 🙂

   پاسخ

   1. از قضا مهشید جان الان وبلاگتو دیدم و احساس کردم باید اینو بهت بگم که خطای من در تدریس را تکرار نکنی! من بر خلاف وبلاگم که دلنوشته هست در فضای تدریس قدری خشک ارزیابی میشوم و همین باعث میشه کمتر شنیده بشم. دانشی را که در مورد آموزش کسب کرده ای اگر با تجربیات شخصیت ترکیب کنی و با زبان زنده تری بیان کنی بیشتر مخاطب را درگیر میکند و بازخورد میگیری. بازخورد هم کمک میکنه که جستجوهایت هدفمندتر بشه و با میزان ونوع نیاز مخاطبینت درگیر بشی . اینطوری بهتر میتونی بقیه مسیر را تشخیص بدی. به نظر من که قلم شخصیت خیلی هم گیرا و روان هست و نمیدونم چرا تصمیم گرفته ای وبت اونهمه به قول خودت عصا قورت داده باشه

      پاسخ

      1. سلام نجمه جانم؛ چقدر خوشحال شدم که اتفاقی دوباره به وبلاگ خوب آقای اسلمی سر زدم و نظرت رو دیدم. نمیدونم جوابم رو خواهی دید یا نه؛ امیدوارم ببینی چون فکر کنم همینجا ادامه بدم بحث رو بهتره باشه.
         راستش هرچی روان تر و ساده تر بخوای بنویسی در حقیقت سخت تره. من هنوز با ادبیات روانشناسی آموزشی آشنا نیستم و تازه دارم کتاب های اصلی رو میخونم، دوره های آنلاین میبینم و در وب میچرخم حول این حوزه. هنوز تسلط ساده نوشتن رو ندارم. اگه شبیه متن کتابی که دارم میخونم یا مقاله ای که ترجمه کردم ننویسم ممکنه اصلا اشتباه موضوع رو منتقل کنم و یاوه تحویل بدم 🙂 سعی کردم عکس و اینفوگرافیک زیاد باشه شاید فضا تلطیف بشه.
         اگه مثه شما به درجه استادی نزدیک بشم که زمان میبره حتما به زبون آدمیزاد به نوشتن ادامه خواهم داد. خیلی ممنونم از نظرت برام بسیار ارزشمنده.

         پاسخ

         1. مهشید اگر چه مخاطبت نجمه بود ولی دوست داشتم یه نکته‌ای رو همینجا بهت بگم. مدتیه که فید وبلاگت رو به فیدخوانم اضافه کردم. و نوشته‌هات رو دنبال میکنم. خیلی از مطالبت برای من آموزنده بود. خشک بودن بیان هم توی بحث آموزش یه عمر طبیعیه، اما مطمنا به مرور زمان خودت میفهمی که چطوری بنویسی، مخاطب بیشتر خوشش میاد. امیدوارم دست از تلاش برنداری و همینطوری ادامه بدی.
            برات آروزی موفقیت می‌کنم.

            پاسخ

            1. ممنون که حوصله میکنید و میخونید؛ باعث خوشحالیمه. فعلا به همین سبک خلاصه درس از کتاب و مقاله ها میرم جلو، امیدوارم بتونم منظم تر بنویسم. اگه ایشالا به صد پست برسم تا آخرای امسال؛ میشینم فکر میکنم راجب اینکه هدفم تاثیرگذاری روی چه مخاطبی باشه و شکل سایت و سبک نوشتن رو به کدوم سمت ببرم.
               بازم ممنونم از فیدبک انرژی بخشتون.

               پاسخ