توضیح: دید تونلی یا ( tunnel vision ) نوعی بیماری چشمی است که در آن شخص بیمار دید محیطی و پیرامونی خود را از دست میدهد و تنها دید روبه جلو و مرکزی خود را داراست. این اصطلاح به ادبیات مدیریت و کسب و کار هم راه پیدا کرد و به شرکتهایی که نسبت به تغییرات محیطی حساس نیستند و آنها را نمیبینند و یا نادیده میگیرند اطلاق میشود که دید تونلی دارند. مثالهای زیادی از دید تونلی در شرکتها وجود دارد که از مهمترین آنها میتوان به شرکتهایی مثل یاهو و یا کداک اشاره کرد که به خاطر حساس نبودن و نادیده گرفتن و ندیدن محیط اطراف، در رقابت شکست خوردند.
اصل بحث
به نظرم با توجه به عنوان پست و همچنین توضیحاتی که در بالا دادم می توانید حدس بزنید که در چه موردی حرف خواهم زد.
اگر سیر نویسندگی را دنبال کنیم متوجه میشویم که کمتر نویسندهای با تغییرات تکنولوژی خود را همگام ساخته باشد و بستر نوشتن را که به واسطهی پیشرفتهای تکنولوژی متحول شده را تغییر داده و شروع به نوشتن در بستر جدید با همان کیفیت گذشته کرده باشد. این امر دلایل بسیاری دارد که از جملهی آن میتوان به مواردی چون آشنا نبودن با پلتفرمهای جدید اشاره کرد. و یا دلایلی که علی کریمی تحت عنوان چرا بعضیها در فضای دیجیتال فعالیت نمیکنند نام میبرد.
اما از نظر من یکی از دلایل مهم و اصلی این عدم فعالیت را میتوان داشتن دید تونلی دانست و اینکه نویسندگان در هر بستری که مینویسند نسبت به دیگر بسترهایی که به مرور زمان شکل میگیرد بی تفاوتاند و به عبارت بهتر آن را نمیبینند.
نوشتن فیزیکی ( مجله، روزنامه، کتاب و …..) ← نوشتن در وب (وبسایت، وبلاگ) ← نوشتن در رسانههای اجتماعی (توییتر، لینکدین، تلگرام، اینستاگرام و…..)
نداشتن دید تونلی به این معنا نیست که در تمام پلتفرمها و بسترهای بالا فعالیت داشته باشیم بلکه به این معناست که نسبت به آنها حساس باشیم و آنها را نادیده نگیریم و روندهای آنها را دنبال کنیم. تا در صورت لزوم بتوانیم بستر را عوض کنیم و پیشرفت تکنولوژی به یکباره ما را غافلگیر نکند.
اما چیزی که شاهد آن هستیم این است که نویسندگان عموما با تغییرات تکنولوژی در برابر آن مقاومت نشان میدهند و گاهی حتی به صورت متعصبانه در برابر آن جبهه میگیرند و به کلی آن را نفی میکنند. کاری که نویسندگان آفلاین در برابر وبلاگ نویسان و وبلاگ نویسان در برابر کسانی که در شبکههای اجتماعی فعالیت میکنند انجام میدهند.