دو سه روزی است که بیشتر وقتم را صرف خواندن کتاب سه جلدی تاریخ زبان فارسی نوشته پرویز ناتل خانلری می‌کنم تا بتوانم ادامه پست‌های تاریخچه پیدایش خط و نوشتار را بنویسم. حین خواندن کتاب به نکته جالبی برخوردم و آن اینکه تا نشنویم نمی‌توانیم حرف بزنیم. نکته ای که حداقل من هیچوقت به آن فکر نکرده بودم.
این همان علتی است که کر و لالی همراه یکدیگر و شخص چون نمی‌شنود نمی‌تواند حرف بزند. واگرنه تمامی اعضای حرف زدن را داراست.
خانلری می‌گوید صاحب قابوس‌نامه در این باب نکته‌ای دقیق آورده آنجا که می‌گوید:
« مردم از شنیدن، سخن‌گوی شوند. دلیل بر او آنکه اگر کودک از مادر زاید و او را در زیر زمین برند و همانجا پرورند، و مادر و پدر و دایه با او سخن نگویند و سخن کسی نشنود، چون بزرگ شود لال بود، و هیچ سخن نداند گفت. تا به روزگار دراز می‌شنود. آنگاه بیاموزد. دلیل دیگر آنکه کودکی که کر از مادر زاید هیچ سخن نتواند گفت. نبینی که همه لالان کر باشند؟ »
